Ψηφίζοντας, θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος.
"Κύματα, κύματα ξεσπάνε οι καταιγίδες της ψυχής. Νιώθεις σαν να μαζεύονται πυκνά σύννεφα και ξάφνου αρχίζουν οι βροντές και οι αστραπές. Φλόγες βγαίνουν από τα μάτια και καπνοί από τα αυτιά. Οι μυς τεντωμένοι και η αναπνοή βαριά (...). Δεν αναγνωρίζω τη δύναμη που βγαίνει από μέσα μου ξαφνικά σαν χείμαρος. Καυτά τα λόγια σαν λάβα ηφαιστείου και το μυαλό να βγάζει σπίθες, σαν να έχει υπερφορτιστεί και να ετοιμάζεται να πάθει εμπλοκή. Η ανάγκη για εκτόνωση γίνεται επιτακτική. Από πού όμως προέρχεται αυτός ο συσσωρευμένος θυμός και πόνος; Από τα βάθη της ψυχής, όπου είναι έγκλειστος και φυλακισμένος. Μίσος φριχτό που τυρρανάει την ψυχή και που θα ήθελε να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Αναρωτιέμαι, και πάλι, όλος αυτός ο σαδομαζοχισμός, που θα έλεγε και ο Freud, είναι εγγενής ή τον αποκτά κανείς μεγαλώνοντας; Είναι ο συσσωρευμένος πόνος και οι πληγές αυτής της ζωής που μας κάνουν να νιώθουμε έτσι ή είναι κάτι μέσα στη φύση του ανθρώπου, μέσα στα καταστροφικά του ένστικτα; Σίγουρα έχουμε κι εμείς,όπως όλα τα ζώα, επιθετικά ένστικτα. Κάποτε ήταν απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Τώρα πώς τα διοχετεύουμε;". *
ΥΓ Τι συνάγεται ως επιτακτική ανάγκη από την εντολή του σοφού λαού; Εγώ λέω, δέσμευση στη μετριοπάθεια.
*Γεωργαντά, Ε. (2009). Ταξίδι στο συναίσθημα. Ο Υπαρξισμός στη ζωή μου. Αθήνα: Άσπρη Λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου