Η πολυπραγμοσύνη των ... ασχέτων!

Παραθέτω αυτούσια την πρώτη παράγραφο του άρθρου (με τίτλο "Μία εξαιρετική ιδέα") του κου Μίχα (ολόκληρη η δημοσίευση στο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12920):

Την περασμένη εβδομάδα το Εφετείο της Νέας Υόρκης εξέδωσε μία ιστορική απόφαση: επέτρεψε να δημοσιοποιούνται εφ εξής οι αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η δημοσιοποίηση έκρινε το δικαστήριο θα κάνει τους κακούς δασκάλους και καθηγητές να ντρέπονται και να προσπαθήσουν να βελτιωθούν.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το μέτρο αυτό θα πρέπει να υιοθετηθεί το ταχύτερο στην Ελλάδα ...

Πραγματικά η διατύπωση τέτοιων απόψεων με ξεπερνάει, μου έρχεται στο νου η αναγκαιότητα μιας συμφωνίας στα αυτονόητα. Ποια είναι αυτά;

• Η αξιολόγηση στα σχολεία ως φιλοσοφία, μέθοδος και πρακτική δεν μπορεί να περιγραφεί με δικονομικούς όρους και να επιβληθεί με δικαστικές αποφάσεις.Το πνεύμα και το γράμμα του νομοθέτη πρέπει να εμπνευστεί πρωτίστως από την Εφαρμοσμένη Παιδαγωγική.
• Η  αξιολόγηση ως φιλοσοφία και πρακτική που καταληκτικά οδηγεί στην επίπληξη, στην τιμωρία και εντέλει στην απόλυση του εκπαιδευτικού ενέχει το στοιχείο της ανθρωποφαγίας. Πόσο οξύμωρο ακούγεται: στο όνομα μιας καλύτερης παιδείας, να ευνουχίζονται προσωπικότητες, να τρομοκρατούνται συνειδήσεις, να στιγματίζονται υπολήψεις από εμπειρογνώμονες ειδικούς στην αξιολόγηση ... Το επόμενο στάδιο θα είναι όσοι δεν πιάνουν τα standards να διώκονται και ποινικά (αδίκημα περί απιστίας).
• Το μοντέλο που προκρίνει το Εφετείο της Νέας Υόρκης, ο συγγραφέας του άρθρου και οι θιασώτες αυτών των απόψεων αγνοούν πως  "Μια αυθεντική παιδεία δεν ασκείται από τον Α για τον Β ή από τον Α περί του Β, αλλά από τον Α μαζί με τον Β, με μεσάζοντα την πραγματικότητα (Φρέιρε 1977)*.

Μαγική και μονοδιάστατη λύση στο ζήτημα της εφαρμογής της αξιολόγησης στα σχολεία δεν υπάρχει.Ευκταίο θα είναι να υπάρχει μία βασική αρχή: η αξιολόγηση ως ανατροφοδότηση, προκειμένου να βελτιώσουν οι ίδιοι οι δάσκαλοι τις πρακτικές τους και να μεγιστοποιηθούν τα μαθησιακά οφέλη για τους μαθητές.Θυμίζω στους φωνασκούντες πως οι δάσκαλοι πριν να στελεχώσουν τα σχολεία αυτού του τόπου περνάνε από δύο φίλτρα αξιολόγησης: το ένα, είναι οι διαρκείς εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και το άλλο οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Συνεπώς, η όποια αξιολόγηση εφαρμοστεί στη συνέχεια θα πρέπει να έχει διαμορφωτικό (και ανατροφοδοτικό)χαρακτήρα και φυσικά να σέβεται την προσωπικότητα του αξιολογούμενου.
Φυσικά το ελληνικό σχολείο δε χρειάζεται διαπομπεύσεις δασκάλων για να γίνει καλύτερο.Και φυσικά δε χρειάζεται αδαείς και αμετροεπείς εμπειρογνώμονες που απλά αρέσκονται να αξιολογούν τους άλλους καθ' έξιν...  

*Freire P. (1970) Pedagogy of the Opressed. England: Penguin Books.

Ελλ. Μετ. Γ. Κρητικός. (1977) Η αγωγή του καταπιεζόμενου. Αθήνα: Κέδρος

Ο ζωτικός μας χώρος ... και οι άλλοι

Οι θεωρητικοί τονίζουν πως η επιτυχία στην επαγγελματική σταδιοδρομία και γενικότερα στη ζωή δεν επηρεάζεται τόσο από τη διανοητική ευφυΐα, όσο από ικανότητες κοινωνικού χαρακτήρα, που αφορούν στις διανθρώπινες σχέσεις και στα συναισθήματα, όπως είναι η ικανότητα να κατανοούμε τη θέση των άλλων, καθώς και να χειριζόμαστε τα δικά μας συναισθήματα προκειμένου να επικοινωνούμε δημιουργικά.

Αναλογίζομαι πόσο συστηματικά αυτές οι ικανότητες αποτελούν αντικείμενο μάθησης στο σημερινό σχολείο ...Επιπλέον, πόσο επαρκείς είμαστε για να υλοποιήσουμε τέτοιου είδους παρεμβάσεις.
Τι συμβαίνει όμως όταν συμπιέζεται ο προσωπικός, ζωτικός χώρος των ενηλίκων; Καταρχήν, (αυτός) πώς οριοθετείται; Είναι αποτέλεσμα των εγωκεντρικών προδιαθέσεων ή της φυσικής ροπής στην αυτοδιάθεση;

O αξιολογητής, ο αξιολογούμενος και ... τα ευρήματα της αξιολόγησης

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ’ ένα μουλάρι σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.
Στο δρόμο που επήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά:
«Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή βασιλικός;»
«Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι» σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης όμως ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο τη στιχομυθία.
«Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής
στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας.
«Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.
«Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει τη φράση:
«Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα), ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).
Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;».
«Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής.
«Και ποιος το είπε;».
«Ο επιθεωρητής, κύριε».
«Ωραία», είπε ο δάσκαλος.
«Σβήσε τώρα το κόμμα και βάλ’ το αλλιώς»:
Ο επιθεωρητής, (κόμμα), είπε ο δάσκαλος, (κόμμα), είναι γαϊδούρι».
Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;».
«Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής. «Και ποιος το είπε;» «Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:
«Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε το δάσκαλο».!

Υ.Γ.
Πότε αξιολογούμε; Γιατί αξιολογούμε; Τι αξιολογούμε;Πώς αξιολογούμε;
Το κάθε πρόβλημα (βλ. αξιολόγηση) έχει σίγουρα (τουλάχιστον) μία λύση. Για να την προσεγγίσουμε αρκεί να το περιγράψουμε (το πρόβλημα) σωστά ...

Ενσυναισθητική ικανότητα: είναι εκπαιδεύσιμη ή απλά γεννιέσαι με αυτή;

Στο βιντεάκι δύσκολες καταστάσεις που κρύβει το κάθε πολιτισμικό πλαίσιο. Εμείς, ας βρούμε ομολόγους να τις κουβεντιάσουμε ...

H Συνάντηση των Προσώπων ως Συγκινησιακή Εμπειρία και Πεδίο Επικοινωνίας

Τα παιδιά της Δευτέρας Δημοτικού  βιώνουν τη μάθηση στην προτεινόμενη δραστηριότητα ως μία από τις ανταμοιβές της καθημερινής εμπειρίας. Η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε έχει ως αφετηρία τη συμβολή της αισθητικής εμπειρίας: τα παιδιά καλούνται να σχεδιάσουν και να ζωγραφίσουν τις Προσωπογραφίες τους (του εαυτού τους και έτερου συμμαθητή τους).

Τα έργα των παιδιών αποτελούν κίνητρο συζήτησης για την αυτοεικόνα τους και την εικόνα που έχουν οι άλλοι για τους εαυτούς τους. Μέσα από εστιασμένες  συγκρίσεις είναι δυνατό να αναδειχτούν η δημιουργικότητα όλων των παιδιών και συνάμα κοινά, αλλά και διαφοροποιημένα, σημεία των έργων τους.

Stand by me ... στο παγκόσμιο χωριό!

Οι μουσικοί του δρόμου απλά μάς επιβεβαιώνουν τις κοινές μας πολιτισμικές υπαγωγές ...
http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=2539741

Το ψυχογράφημα του Έλληνα;

Γεώργιος Σουρής (1853-1919)

 

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Περί αυτισμού ο λόγος: Eίμαστε έτοιμοι για αυτές τις προκλήσεις;

Γιατί για πολλούς ενηλίκους δεν είναι εύκολο να απομαθαίνουν, ιδίως όταν καλούνται να μετασχηματίσουν αξίες και πεποιθήσεις που τις θεωρούσαν δεδομένες και είχαν επενδύσει συναισθηματικά σε αυτές (Rogers, 2002)*.

*Rogers A. (2002) Παρέμβαση ως σύνεδρος, στο Κόκκος Α. (επιμ.) Διεθνής Συνδιάσκεψη για την Εκπαίδευση Ενηλίκων, Μεταίχμιο, Αθήνα, σ. 49-52.

Γονείς (και Δασκάλους) χρειάζονται τα παιδιά...Όχι ψυχολόγους!

Πολλοί αναλύουν τα αίτια της κρίσης διαβάζοντας αριθμούς και στατιστικές. Ο πιο ασφαλής, δηλαδή, τρόπος για να καταλήξουν σε λάθος συμπεράσματα.Η αλήθεια κρύβεται στις σχέσεις που δομούμε με τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Για λόγους εκπαιδευτικούς, η κάθε οικογένεια θα μπορούσε να αποτελεί και μια μελέτη περίπτωσης.
Προαπαιτούμενο για τον προσωπικό μας μετασχηματισμό είναι ο κριτικός στοχασμός και η παρρησία. Η ιστορία που ακολουθεί είναι αποκαλυπτική!

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια.  Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς. Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα.  Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω - γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει.  Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά.  Εμάς λέει: "Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα" και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι. Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο.  Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ.  Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα.  Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: "Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα. Άντε βγάλ΄ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα". Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.  Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας.  Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια.  Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι "αντιπαιδαγωγικό" λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό. Και μου λέει: "Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό".  Κι εγώ της λέω: "Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;".  Κι η μαμά μου μού λέει: "Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί".  Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: "Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;"  Κι η μαμά τού λέει: "Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε".  Κι ο μπαμπάς μου της λέει: "Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν".  Κι η μαμά του λέει: "Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ΄λεγα τώρα".  Και δεν του λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα.  Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του.  Κι η μαμά τού λέει: "Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;"  Κι ο αδελφός μου της λέει: "Σαν άνθρωπος τρώω". Κι η μαμά μου του λέει: "Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε".  Κι ο μπαμπάς μου της λέει: "Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ΄ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!".  Κι η μαμά μου λέει: "Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω,ΜΙΑ, Μ-Ι-Α".  Κι ο μπαμπάς μου της λέει: "Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ΄κανες".  Κι η μαμά τού λέει: "Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι".  Κι εγώ ρωτάω: "Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;".  Κι ο αδελφός μου μού λέει: "Είσαι μαλακισμένο".  Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω:"Με λέει μαλακισμένο".  Κι ο μπαμπάς μου του λέει: "Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο".  Κι ο αδελφός μου λέει: "Αφού είναι;"  Κι η μαμά μου λέει: "Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα".  Κι ο αδελφός μου της λέει: "Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;".  Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: "Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά". Κι ο μπαμπάς μου λέει: "Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ΄ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α".  Κι η μαμά μου του λέει: "Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα;  Κι άμα δεν σ΄ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή".  Κι εγώ λέω: "Ποια είναι η Βιβή".  Κι η μαμά λέει: "Ποια είναι η Βιβή Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη".  Κι ο πατέρας μου λέει: "Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα".  Κι η μαμά λέει: "Γι΄ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη;  Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;".  Κι ο μπαμπάς λέει: "Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια".  Κι η μαμά μου του λέει: "Έχε χάρη  που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ΄λεγα εγώ".  Κι ο μπαμπάς της λέει: "Τι θα  μου ΄λεγες εσύ;".  Κι η μαμά του λέει: "Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ΄λεγα εγώ".  Κι εγώ λέω: "Έγιν΄ η
 βροχή  χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειει".  Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: "ΣΤΑΜΑΤΑ!!!" και σταματάω.
 ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια.  Κι ο αδελφός μου λέει: "Έφαγα, πάω μέσα".  Κι ο μπαμπάς μου του λέει: "Δεν έχει να πας  πουθενά.  Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια". Κι η μαμά μου του λέει: "Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι". Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.
   
   
 Έλενα   Ακρίτα
 Νέα του Σαββατοκύριακου

Παιδί και τηλεόραση:μια αμφιλεγόμενη σχέση...

O διδακτισμός της τηλεοπτικής διαφήμισης

Στα λυκειακά μου χρόνια έγραφα εκθέσεις με θέμα "τα καλά και τα κακά" της τηλεόρασης.Το videaki πιστώνεται στα καλά ...Συνάδει το θετικό μήνυμα με τη σκληρότητα του περιεχομένου;

"Καληνύχτα σας" μας λέει ο Ιαβέρης. Γιατί άραγε;

Από την ομιλία του Ιαβέρη στη Ερμούπολη σε ένα άδειο ακροατήριο:
1) Ξέρετε με πόσα χιλιόμετρα έπεσε πάνω στην κολώνα της μπασκέτας ο μπασκετμπολίστας Μπόμπαν Γιάνκοβιτς; Ε; Με τέσσερα (4) χιλιόμετρα την ώρα. Και έμεινε ανάπηρος, παραπληγικός.
Οταν λοιπόν το παιδί σας στέκεται λυμένο και όρθιο ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα και φρενάρετε ή τρακάρετε με περισσότερα από 4 χ.α.ω., ξέρετε τί είναι πιθανό να γίνει; Και πόσο συχνά πάτε με 4 χ.α.ω.; Και πόσο συχνά ο απέναντί σας πάει επίσης με 4 χ.α.ω.;
2) Οταν ένα ΙΧ κινείται με 50 χ.α.ω. και τρακάρει σε σταθερό σημείο (κολώνα) ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσει ο επιβάτης που δε φοράει ζώνη στο ταμπλώ; Με δύναμη 3 τόνων. Μπορείτε εσείς να σηκώσετε 3 τόνους; Ο Πύρρος Δήμας σηκώνει κάπου 240 κιλά... Είμαστε λοιπόν τόσο ηλίθιοι; Ναι είμαστε. Αλλά αν ρωτήσεις γύρω σου, όλοι πιστεύουν ότι ξέρουν να "οδηγάνε". Ρε δεν πάμε στο διάολο, λέω εγώ .

3) Όταν οι πίσω επιβάτες δε φοράνε ζώνη ασφαλείας (αλήθεια πόσοι από τους πίσω επιβάτες φοράνε ζώνη; ξέρετε με πόση δύναμη θα σκάσουν πάνω στους μπροστινούς; Τα ίδια, με 3 τόνους. Ε, λοιπόν τί νόημα έχει να φοράει ο μπροστινός επιβάτης ζώνη ασφαλείας, άμα δε φοράει ο πίσω;
4) Οταν η μαμά κρατάει το αγγελούδι της στην αγκαλιά, καθισμένη στο μπροστινό κάθισμα, ξέρετε με πόση δύναμη θα το συνθλίψει πάνω στο ταμπλώ, αν γίνει ατύχημα με μόλις 50 χ.α.ω.; Ε, τώρα
πια ξέρετε. Με 3 τόνους. Θα βάζατε το παιδί σας να το συνθλίψει ένα φορτηγό 3 τόνων; Οχι; Ε, γιατί το κρατάτε στην αγκαλιά; Και μή μου πείτε ότι θα το συγκρατήσετε...
5) Λέει ο Ελληνας που τα ξέρει... όλα: "Αμα δε φοράω κράνος, βλέπω καλύτερα και στο κάτω κάτω μόνο τον εαυτό μου βλάπτω". Αλήθεια; Κλαμένος και μυξωμένος, πέρα από αηδία είσαι και σκέτη
τύφλα. Την τύφλα σου δε βλέπεις. Αλλά ας το δούμε και αλλιώς. Αν πηγαίνεις με 80 χ.α.ω και φας τη μέλισσα στη μούρη, δεν είναι πιθανό να προκαλέσεις ατύχημα; Και ποιός θα φταίει τότε; Βλέπεις λοιπόν που το κράνος δεν είναι μόνο "δική σου υπόθεση";
6) Εχετε δει κάποιους πιτσιρικάδες με φτιαγμένα παπιά που έχουν (για μόδα; δεν ξέρω) ημιφορεμένο το κράνος, δηλ. το ακουμπάνε μέχρι το μέτωπο, κάπως σαν την περικεφαλαία του Περικλή; Θα το έχετε δει, δε μπορεί. Το ξέρετε ότι είναι χειρότερο από το να μή φοράνε καθόλου κράνος; Κι αυτό γιατί το ακουμπισμένο σαν περικεφαλαία κράνος σε πιθανή πτώση μπορεί να τραυματίσει τον αυχένα και να είναι αυτό η αιτία που θα αφήσει τον αναβάτη ανάπηρο. Το ίδιο ισχύει και για αυτόν που φοράει μεν το κράνος του αλλά το έχει λυμένο. Αμα είσαι λοιπόν τόσο ανόητος και έχεις το κράνος για περικεφαλαία ή το έχεις λυμένο, καλύτερα χωρίς κράνος.
7) Ξέρετε ότι πολλοί γονείς προσπαθούν οι ίδιοι (εν αγνοία τους βέβαια) να στείλουν τα παιδιά τους στον τάφο; Δείτε πώς.Πραγματικό γεγονός σε ελληνικό νησί. Ο γιός συλλαμβάνεται μέσα στη νύχτα με μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, χωρίς κράνος και χωρίς δίπλωμα από την αστυνομία. Οι αστυνομικοί παίρνουν μέσα στη νύχτα τηλέφωνο στο σπίτι του νεαρού και ειδοποιούν τους γονείς του. Το επόμενο πρωί πέφτουν από τον πατέρα τηλεφωνιές σε "παράγοντες" του τόπου και η κλήση σβήνεται και το θέμα είναι "λήξαν". Είναι όμως; Σε λίγο καιρό ο νεαρός σκοτώνεται με τη μηχανή χωρίς να φοράει κράνος. Τί έκανε ο πατέρας; Εδωσε το χείριστο παράδειγμα στο γιό του. Με τη στάση του τού είπε: "Δεν είναι κακό να οδηγούμε ενάντια στον ΚΟΚ, αρκεί να είμαστε σε θέση να μην τρώμε πρόστιμο και ποινές". Οταν ο πατέρας επιδεικνύει τη ... δύναμή του σβήνοντας την κλήση του γιού που οδηγεί χωρίς δίπλωμα,του "δείχνει" με ποιόν τρόπο πρέπει να πορεύεται στη ζωή. Γλύφοντας, παρακαλώντας και κοροϊδεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό και τους άλλους. Η παιδεία, επέμεινε ο Ιαβέρης,αποκτάται μέσα από το σπίτι. Το παράδειγμα των γονιών είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα. Αλλά οι περισσότεροι γονείς είναι οι ίδιοι κάκιστα παραδείγματα.

8) Τί είναι για την ελληνική πολιτεία πιο κακό; Το να αποπειραθείς να κλέψεις λεφτά από μία τράπεζα ή το να αποπειραθείς να δολοφονήσεις κάποιον; Ε, λοιπόν πιο κακό είναι το πρώτο. Δείτε γιατί:
-Αμα σε πιάσουν να κλέβεις μια τράπεζα, θα πας κατηγορούμενος στα ποινικά δικαστήρια.
-Αμα περάσεις με κόκκινο (άρα στην ουσία άμα αποπειραθείς να σκοτώσεις κάποιον άλλο που περνάει με πράσινο) πληρώνεις πρόστιμο 700 ευρώ. Κι άμα "τα έχεις τα φράγκα" και πληρώσεις
μέσα σε 10 μέρες, σου κάνουν ΕΚΠΤΩΣΗ 50% και πληρώνεις 350 ευρώ. Αμα πας να κλέψεις λοιπόν, πας φυλακή. Αμα πας να σκοτώσεις, πληρώνεις και με έκπτωση. Μή γελάτε, εμάς αφορούν αυτά.

9) Αλλά η ελληνική πολιτεία έχει μακρά θητεία στην υποκρισία. Τη μέρα που ψηφιζόταν ο νέος ΚΟΚ, ένα κανάλι την είχε στήσει στην είσοδο του γκαράζ της Βουλής. Σχεδόν κανένας βουλευτής δε
φορούσε ζώνη....Και πήγαιναν να ψηφίζουν για να πάει το πρόστιμο για τη ζώνη στα 700 ευρώ! Με έκπτωση 50%, αν πληρώσεις σε 10 μέρες, βεβαίως....
10) Να πάμε και στην Ελληνική Αστυνομία; Πόσες φορές έχετε δει αστυνομικό να φοράει ζώνη ασφαλείας στο περιπολικό; Μάλλον ποτέ ή σπάνια. Δηλ. αυτός που σου δίνει πρόστιμο για μη χρήση ζώνης είναι ο ίδιος παράνομος. Τί να λέμε τώρα;
11) Ας δούμε όμως και το θέμα της συνήθειας. Κάθε μέρα σκοτώνονται περίπου 3 άνθρωποι από τροχαίο. Πλήρης απάθεια. Το θεωρούμε σαν κάτι φυσικό. Οταν όμως σκοτώθηκαν 21 παιδιά στα Τέμπη, όλοι μιλούσαν για "εθνική τραγωδία". Μα αφού σε 7 μέρες θα έχουμε πάλι συμπληρώσει
άλλους 21 νεκρούς σε τροχαία! Κάθε εβδομάδα 21 άνθρωποι (νέοι ως επί το πλείστον) σκοτώνονται στους δρόμους. Αλλά είπαμε, το έχουμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ. Μόνο άμα είναι μαζεμένοι σε ένα τροχαίο 21
νεκροί ιδρώνει λίγο τ' αυτί μας. Αλλιώς, χεστήκαμε.

12) Αλλά ας το πάμε και παραπέρα. Πόσοι κάηκαν στις φωτιές της Πελοποννήσου το 2007; 80 άνθρωποι. Και πάλι ο κοιμισμένος στον καναπέ του Ελλην, ξύπνησε από το μόνιμο λήθαργό του και μίλησε για "εθνική τραγωδία". Οι 2.500 νεκροί κάθε χρόνο στα τροχαία τί είναι; Έχει διαφορά ένας άνθρωπος που καίγεται από έναν που σκοτώνεται σε τροχαίο; Για πείτε μου; Και κλείνει την κουβέντα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Ερμούπολης ο Ιαβέρης, ζητώνταςνα μή χειροκροτήσουμε και ανακοινώνοντάς μας ένα
ουσιαστικό και βαρύ σα σίδερο "Καληνύχτα σας".

Υ.Γ. Σε αρκετά Προγράμματα Επιμόρφωσης η εισήγηση είναι μία μέθοδος εκπαίδευσης ενηλίκων που προκαλεί σε πολλούς χασμουρητά.Στην εισήγηση του Ιαβέρη, ακόμη και για τον αναγνώστη αυτής, το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο.Γιατί συμβαίνει αυτό; 

"Η υπέρβαση της κρίσης στα χέρια των Δασκάλων". Το πιστεύετε;

Από τη συνέντευξή του στα "ΝΕΑ"5-6/2/2011

 Στέλιος Ράμφος (εκ των σημαντικότερων Ελλήνων φιλοσόφων της εποχής μας) :

"Αυτό το κράτος σε υποχρεώνει να διαφθαρείς"

...Απαισιόδοξος λοιπόν ή αισιόδοξος;

Συνήθως δεν αφήνομαι στην παραδοχή μιας απαισιόδοξης εκδοχής αλλά προσπαθώ να βρω προεκτάσεις και οι προεκτάσεις δεν είναι ποτέ απαισιόδοξες. Μόνο στα όρια ενός στατικού παρόντος τα γεγονότα γίνονται καταθλιπτικά. Πάντως θεωρώ ότι αυτή η κρίση θα μπορούσε υπό ορισμένους όρους να είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

Ναι υπάρχει η άποψη ότι η κρίση θα "κάψει" τη γενιά των 30 και των 40 αλλά μπορεί να είναι για το καλό των παιδιών μας.

Δεν αποκλείεται κι αυτού του τύπου η εξέλιξη. Οι γενιές είναι σαν σκυταλοδρομία, πρέπει να πάρεις από κάπου τη σκυτάλη.

Εμείς τι σκυτάλη πήραμε;

Το ελληνικό πρόβλημα ξεκινάει  από τον 11ο-12ο αιώνα. Η κουλτούρα μας είναι μια κουλτούρα οικογενειοκεντρική, μια κουλτούρα η οποία δεν έχει εμπιστοσύνη στο άτομο αλλά στην ομάδα, τον τόπο και το αίμα. Αυτό υποθάλπει και η έντονη θρησκευτικότητά της. Και όσο οι κοινωνίες ήταν ομαδικές και συμπαγείς, αυτό μπορούσε υπό ορισμένες προϋποθέσεις να σε κάνει και κοσμοκυρίαρχο. Όταν όμως άλλαξε η φορά της ιστορίας προς τον 12ο αιώνα εμείς δεν ακολουθήσαμε και χάσαμε το τρένο.

Είχαμε βεβαίως και την Τουρκοκρατία.

Εμείς πρώτα διαλέξαμε τους Οθωμανούς και κατόπιν μας κατέκτησαν εκείνοι. Οι τέσσερις αιώνες της δουλείας ωστόσο πράγματι ενισχύουν το μειωμένο "εγώ" που στρέφεται μάλιστα σε υπερβατικές σφαίρες και όχι στην ιστορική πράξη.

Και πώς δεν καταφέραμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος;

Μετά το '50 έχουμε μια Ελλάδα, η οποία μπαίνει στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης, με καθυστέρηση πολλών αιώνων, αλλά μπαίνει. Έρχονται θεσμοί που απαιτούν περισσότερες πρωτοβουλίες και μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης. Η κουλτούρα όμως στις ψυχές παραμένει πάντα αρχαϊκή, εξ ου και το αυταρχικό κράτος, η πατριαρχική πολιτική ζωή με τις οικογένειες οι οποίες κυβερνούν μέχρι σήμερα. Έχουμε δηλαδή μια παντοδυναμία της οικογένειας στην κοινωνία, η οποία οικογένεια βρίσκεται σε συνεχή ανταγωνισμό με το κράτος ή το χρησιμοποιεί απλώς για να το αρμέγει.

Ένας ανταγωνισμός, ο οποίος υποδαυλίζεται στη συνέχεια και από τη γενιά του Πολυτεχνείου.
Η γενιά του Πολυτεχνείου έρχεται στα πράγματα, με τον ψυχισμό ενός ανθρώπου ο οποίος μεγάλωσε στερημένος και καταπιεσμένος. Γίνεται εξουσία, νέμεται τα αγαθά και διασκεδάζει τη φοβία του ανικανοποίητου συσσωρεύοντας αγαθά και διαμορφώνοντας εστίες ανομίας. Έτσι το καθεστώς που εναλλάσσεται επί 35 χρόνια στην εξουσία, μέσα από την ανασφάλεια και το ανικανοποίητο, πλάθει χαρακτήρες αγχώδεις και καταθλιπτικούς.

Και διεφθαρμένους.

Αυτοί παντού υπάρχουν. Η διαφθορά μας όμως εδώ δεν βασίστηκε σε κακοποιά στοιχεία αλλά στην αντίδραση μιας κοινωνίας που αρνείται την ανάπτυξή της. Το κράτος σε υποχρεώνει να διαφθαρείς, και εσύ για να ζήσεις το εκμεταλλεύεσαι ως οικογένεια ως σόι ως συντεχνία. πρόκειται για μια άκρως ανώμαλη σχέση, που είναι η ρίζα του σημερινού μας προβλήματος.

"Τα πήρα γιατί όλοι τα παίρνουν".

Μα το κράτος προσπαθούσε για χρόνια να πολλαπλασιάζει τις μίζες, ώστε να πολλαπλασιαστεί η συνενοχή. Όπως το βαποράκι θέλει να παίρνουν ναρκωτικά, ώστε να μοιραστεί η ενοχή του, έτσι το κράτος δημιουργεί συνθήκες που σε καλούν να τις παραβιάσεις. Να υπάρχει ένα κλίμα ευρείας συνενοχής ώστε η θεραπεία να δείχνει αδύνατη εκτός του συνολικού θανάτου.

Μήπως όμως κάνοντας αυτή την παραδοχή διαγράφουμε τις προσπάθειες ορισμένων μειοψηφιών που κόντρα σε αυτήν την ατμόσφαιρα έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει μια τριβή μεταξύ μειοψηφιών πολύ ενεργητικών και πλειοψηφιών οι οποίες είναι παθητικές και ακλόνητες. Η γενίκευση που κάνω είναι σχηματική. Όχι, υπάρχουν ενεργητικές μειοψηφίες, είναι κρίσιμο τα πολιτικά κόμματα να τις βοηθήσουν.

Μπορούν τα κόμματα;

Δύσκολο. Μέχρι τώρα το πολιτικό σύστημα κάνει τα πάντα για να κρύψει και να κρυφτεί. Πρέπει όμως να αποφασίσει να ομολογήσει. Να μπει ας πούμε το ΣΔΟΕ στα ταμεία των κομμάτων. Να τελειώνουμε με το άρθρο 86 του Συντάγματος και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών! Είδαμε τα χάλια με την απόφαση της Εξεταστικής με τη Siemens. Πώς θα μπορούσε να υπάρξει λύση αφού δεν υπάρχει το παράδειγμα της λύσεως;

Κατηγορείτε όλα τα κόμματα ή μόνο τα κόμματα εξουσίας;

Μα η ίδια λογική επικρατεί παντού. Τα συνδικάτα και τα κομμουνιστικά κόμματα είναι τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας μας. Είναι τόποι, όπου τηρούνται οι αρχαϊκές μορφές συνοχής της κοινωνίας, όπως ακριβώς ισχύει και στο ακροδεξιό στρατόπεδο. Ενώ εμείς ζητάμε μορφές συνοχής με διάλογο, με ανοχή, με αποδοχή του άλλου, εκεί η συνοχή επιτυγχάνεται με την πυγμή της άτεγκτης οργανώσεως και της μιας αλήθειας.

Πολλοί προφητεύουν το τέλος των κομμάτων.

Ο κίνδυνος είναι να καταρρεύσουν τα κόμματα, αλλά να μην υπάρξει συνείδηση του προβλήματος και να επιστρέψουμε σε χειρότερα κόμματα. Να καταντήσουμε Ιταλία. Στην Ιταλία κατέρρευσαν οι μεγάλοι κομματικοί οργανισμοί κι έπειτα δεν είχαμε και αλλαγή λογικής, καταλήξαμε στην οπερέτα Μπερλουσκόνι.

Κι αν όχι τα κόμματα, τότε ποιος;

Εδώ φαίνεται το μεγάλο έλλειμμα των διανοουμένων. Εάν είχαμε ανεπτυγμένη διανόηση, αυτά τα θέματα θα είχαν φωτιστεί και θα μπορούσαν να βοηθηθούν οι πιο τολμηροί παράγοντες του πολιτικού βίου αλλά και οι ζωντανές κοινωνικές ομάδες.

Όταν λέτε διανοούμενοι;

Εννοώ το πανεπιστήμιο βεβαίως αλλά και συγγραφείς, ερευνητές, δημοσιογράφους, καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, δασκάλους όλους όσους θα μπορούσαν να γίνουν αρωγοί για να περάσουν αυτοί οι προβληματισμοί στην κοινωνία. Να φτάσουμε στο σημείο περιοδικά, εφημερίδες, Διαδίκτυο, αντί να είναι πεδία κουτσομπολιού, να γίνουν τόποι ζυμώσεων.

Φοβάμαι ότι το στοιχείο του κουτσομπολιού έχει παρεισφρήσει ακόμα και σε νεωτεριστικά μέσα όπως είναι το Ιντερνετ.

Ναι, εκεί τον τόνο τον δίνει το ένστικτο της προσωπικής επιβεβαιώσεως. Όμως το ένστικτο γίνεται μια τρομερή δύναμη όταν η κοινωνία εμπνέει κατεύθυνση. Αυτό συνέβη στους Ολυμπιακούς που ξαφνικά βρεθήκαμε με 60 χιλιάδες εθελοντές. Τι είχε γίνει; Μια ευγενική ματαιοδοξία ένωσε μεγάλες μάζες και οδήγησε το ένστικτό τους δημιουργικά.

Μήπως το τέχνασμα είναι να βρούμε μερικά τέτοια μικρά οράματα;

Τότε θα πάθουμε ό,τι πάθαμε στους Ολυμπιακούς, θα φτιάξουμε κάτι και μετά θα το διαλύσουμε. Καλό είναι να βρίσκεις μικρά οράματα, αλλά μέσα σε έναν μεγάλο στόχο.

Ποιος μπορεί να είναι αυτός ο στόχος;

Το αίτημα του εκσυγχρονισμού υφίσταται ακόμα. Εγώ όμως θα άρχιζα λέγοντας ότι η ελληνική παράδοση ξεκινάει πάντα με βαθιές εξομολογήσεις και με παραδοχή της αλήθειας. Αυτή τη φορά για να πετύχει το σχέδιο χρειάζεται να ακουστούν αλήθειες. Υπάρχει κίνδυνος διάσπασης της κοινωνικής συνοχής. Το πρώτο ζητούμενο είναι η ένωση. Η ένωση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αλήθεια. Ο κόσμος λέει "πέστε την αλήθεια"! Πρώτα από όλα λοιπόν χρειάζεται μια αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και μετά όλα τα άλλα.

  

Αργοπεθαίνει όποιος ... Τι λέτε;

   

Ο Νερούντα για το έργο του

Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική.Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης.  

Τα παιδιά ψάχνουν υπεύθυνους ενήλικες.Τους βρίσκουν;

Όταν δεν κοιτούσες ...

Εσύ χωράς στο σπίτι σου;