Μοχθούσε και ίδρωνε ο δάσκαλος για να εξηγήσει ποια φωνήεντα είναι μακρά και ποια βραχέα. Ο νους μας όμως ήταν έξω: ακούγονταν οι πραγματευτάδες να φωνάζουν για την πραγμάτεια τους, οι κουλουρτζήδες για τα κουλούρια τους. Ώσπου ένα πουλάκι ήρθε και κάθισε στο κλαδί της πλατανιάς, δίπλα στο ανοικτό παράθυρο. Ο δάσκαλος συνέχιζε να διδάσκει, το πουλάκι κελαηδούσε, ωσότου αποκρίθηκε ο Νικολιός: Σώπα, δάσκαλε, σώπα να ακούσουμε το πουλάκι (Νίκος Καζαντζάκης: Αναφορά στον Γκρέκο)
Επειδή ακριβώς οι μαθητές χρειάζονται το δικό τους χώρο και χρόνο ...