Μία ιστορία που μου αρέσει να διηγούμαι είναι η προσωπική μου εμπειρία στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Ένα πρώτο ερώτημα είναι γιατί μου αρέσει η συγκεκριμένη αφήγηση. Η απάντηση είναι απλή: ταξιδεύω σε μια περίοδο της ζωής μου που μου άφησε ισχυρές παρακαταθήκες για το μέλλον. Αναγνωρίζω σε αυτές τις εξετάσεις πως ήταν μια σπουδαία πρόκληση για ένα υψηλό επίτευγμα:τη σφυρηλάτηση του χαρακτήρα μου, με το βλέμμα μου στραμμένο στο όνειρό μου. Αμέτρητες εργατοώρες γράφοντας εκθέσεις, διαβάζοντας θεωρίες και ασκήσεις Χημείας, Φυσικής και Βιολογίας. Ναι, ήμουν δευτεροδεσμίτης και ήθελα να γίνω γιατρός. Μα οι βαθμοί μου την πρώτη χρονιά ήταν απογοητευτικοί, λαμβάνοντας υπόψη τις υψηλές βάσεις εισαγωγής στην Ιατρική:Φυσική 8 (με άριστα το 20), Έκθεση 14,5, Βιολογία 16 και Χημεία 17,5. Θυμάμαι μου ' λεγε ο Γραμμένος (Δάσκαλος πραγματικός, μου έκανε ιδιαίτερα μαθήματα στη Φυσική και τη Χημεία) "Πέτρο, η δεύτερη χρονιά έχει ένα καλό κι ένα κακό: το καλό είναι πως θα έχεις περισσότερο διαθέσιμο χρόνο για να διαβάζεις και το κακό πώς θα πορευτείς χωρίς "ταυτότητα", καθώς δεν έχεις την ιδιότητα ούτε πλέον του μαθητή ούτε του σπουδαστή ή του φοιτητή". Εκείνη τη χρονιά τα έδωσα όλα, πραγματικός μαραθώνιος. Ασκήσεις επί ασκήσεων, τη θεωρία "εντάξει, δεν υπήρχε"."Ούτε και δε σου ξεφεύγει" μου έλεγε η μάνα μου. Εγώ μες στο άγχος, την ένταση, την ενέργεια. Μου έλεγε ο Γραμμένος: "Στο διάβα της ζωής Πέτρο θα θυμάσαι τις Πανελλήνιες σαν μια μικρή κουκίδα". Έδωσα εξετάσεις και είχα συγκρατημένη αισιοδοξία. Ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για να πάρω μέρος στις ψυχολογικές-αθλητικές εξετάσεις για τη Στρατιωτική Ιατρική. Έμενα στο νονό μου, χτύπησε το τηλέφωνο, στην άλλη άκρη της γραμμής η μάνα μου: "Αγόρι μου, βγήκαν τα αποτελέσματα:Φυσική 159 στα 160, Βιολογία 150 στα 160 και Έκθεση 11,5 (με άριστα το 20)". Μου έπεσε το τηλέφωνο από τα χέρια. Με κατέστρεψε το 11,5.Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ.
Την τρίτη χρονιά πείσμωσα. Αποφάσισα να κρατήσω τους βαθμούς στη Φυσική και στη Βιολογία και να δώσω Έκθεση και Χημεία (επιλογή ρίσκου, καθώς είχα γράψει 17,5). Η στρατηγική μου έλεγε πως αν στο πρώτο μάθημα (Έκθεση) πήγαινα καλά, δε θα κατέβαινα στη Χημεία, ακόμη κι αν το είχα δηλώσει στο Μηχανογραφικό Δελτίο και θα κατοχυρωνόταν ο πρότερος βαθμός (17,5). Προετοιμαζόμουν ταυτόχρονα και στην εκμάθηση της ιταλικής γλώσσας, προκειμένου, σε περίπτωση αποτυχίας, να φύγω για σπουδές στην Ιατρική στην Ιταλία. Τρίτη χρονιά λοιπόν και στο πρώτο μάθημα (Έκθεση), βγαίνοντας από το εξεταστικό, είχα θετικό προαίσθημα.Το θέμα της Έκθεσης ήταν η ωφέλεια του βιβλίου, βατό και δουλεμένο, ένιωθα πως τα ειχα πάει καλά. Όποιος όμως έχει καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Έτσι αγνόησα το προαίσθημα, και κατέβηκα και στη Χημεία.Έγραψα "νερό" τις θεωρίες, έλυσα τη θεωρητικά δύσκολη άσκηση, όμως φτάνοντας στο τέταρτο θέμα κόλλησα: δε θυμόμουν τα προϊόντα που έδινε το μυρμιγκικό οξύ, όταν θερμαινόταν στους τετρακόσιους βαθμούς Κελσίου. Είναι αυτό που λέει ο Παπακωνσταντίνου http://www.youtube.com/watch?v=eba0w4daAEg:
"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του (μυρμιγκικού οξέος;) να σε κάψει»
Τελικά έμεινα στο 15.Και η Έκθεση; 17,5.
και ας είναι η φωτιά του (μυρμιγκικού οξέος;) να σε κάψει»
Τελικά έμεινα στο 15.Και η Έκθεση; 17,5.
Η Ιατρική ανεκπλήρωτο όνειρο, Παιδαγωγικό Πατρών έγραφαν οι καταστάσεις στο Λύκειο, η μάνα μου μού έλεγε "κάθε εμπόδιο σε καλό" κι ο Γραμμένος "Πέτρο, σου ταιριάζουν αυτές οι σπουδές, σου πάει να είσαι δάσκαλος".
Με βεβαιότητα αυτό που μπορώ να παραδεχτώ είναι πως είμαι ευτυχισμένος που είμαι δάσκαλος και που αλληλεπιδρώ καθημερινά με παιδιά. Και διαβεβαιώνω επίσης πως πράγματι οι Πανελλήνιες εξετάσεις στο διάβα της ζωής αποδραματοποιούνται, μένει όμως, για όσους προσπαθούν, ένα κρυστάλλινο απόσταγμα: η πεποίθηση πως μέσα από τη μελέτη διανοίγεις δημιουργικές οπές και νέες προοπτικές για τον εαυτό σου.
Τη συγκεκριμένη ανάρτηση την αφιερώνω σε όλους όσοι αγωνίζονται την περίοδο αυτή για να μπουν στις Σχολές προτίμησής τους.