Μοχθούσε και ίδρωνε ο δάσκαλος για να εξηγήσει ποια φωνήεντα είναι μακρά και ποια βραχέα. Ο νους μας όμως ήταν έξω: ακούγονταν οι πραγματευτάδες να φωνάζουν για την πραγμάτεια τους, οι κουλουρτζήδες για τα κουλούρια τους. Ώσπου ένα πουλάκι ήρθε και κάθισε στο κλαδί της πλατανιάς, δίπλα στο ανοικτό παράθυρο. Ο δάσκαλος συνέχιζε να διδάσκει, το πουλάκι κελαηδούσε, ωσότου αποκρίθηκε ο Νικολιός: Σώπα, δάσκαλε, σώπα να ακούσουμε το πουλάκι (Νίκος Καζαντζάκης: Αναφορά στον Γκρέκο)
Επειδή ακριβώς οι μαθητές χρειάζονται το δικό τους χώρο και χρόνο ...
Το κακό είναι ότι εμείς οι δάσκαλοι μιλάμε πολύ και οι άλλες φωνές καλύπτονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ!!! Μιλάμε εμείς για τα παιδιά, σκεφτόμαστε εμείς αντί για εκείνα, αποφασίζουμε γι αυτά χωρίς αυτά και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αντιδρούν όπως αντιδρούν!!! Ευτυχώς που μπορούν και αναπνέουν μόνα τους!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή