Η ζωή ενός μέσου εργαζόμενου;

Ποιος είναι ο μέσος εργαζόμενο;Υπάρχει;Έχουμε εν πολλοίς ομογενοποιηθεί;Έχουμε προσωπικό στίγμα (στην καθημερινότητά μας; στις σχέσεις μας;στην εργασία μας;)Πώς διαχειριζόμαστε τις εξουσίες που απορρέουν εκ της θέσης μας;Ηγεμονεύει η δημοκρατία και η δικαιοσύνη στις επιλογές μας;

Η μόρφωση για την υπέρβαση της φτώχειας

Στο Νέο Δελχί, κάτω από μια γέφυρα του Μετρό, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα.

Γύρω στα 70 παιδιά από τις γειτονικές παραγκουπόλεις παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει εκεί ένας αφανής ήρωας: Ο 40χρονος Rajesh Kumar Sharma. Πατέρας τριών παιδιών και ο ίδιος ο Sharma.

 

 

 

Και όπως παρατήρησε το ίδιο ακριβώς συνέβαινε με πολλά παιδιά στην περιοχή. Δεν πήγαιναν σχολείο γιατί οι οικογένειές τους δεν το άντεχαν οικονομικά. «Όποτε περνούσα από την περιοχή έβλεπα παιδιά να χασομεράνε από εδώ κι από 'κει, σπαταλώντας το χρόνο τους» είπε ο ίδιος, εξηγώντας πώς ξεκίνησε το όλο εγχείρημα. Σκέφτηκε λοιπόν να δημιουργήσει ένα δωρεάν σχολείο.

 Και επειδή δεν είχε καν την οικονομική δυνατότητα να χτίσει - ή έστω να νοικιάσει - ένα μέρος για να κάνει μάθημα, έβαψε δύο τοίχους μαύρους για να τους χρησιμοποιήσει σαν πίνακα της τάξης και άρχισε να διδάσκει κάτω από μια γέφυρα. Παράλληλα, προσπάθησε να πείσει τους εργάτες και τους αγρότες της περιοχής, να επιτρέψουν στα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, αντί να δουλεύουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα.

Και πράγματι. Σύντομα, άρχισαν να καταφθάνουν στο «υπαίθριο σχολείο» παιδιά που υπό άλλες συνθήκες θα δούλευαν από εδώ και από κει, χωρίς να έχουν την παραμικρή τύχη να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη μοίρα της φτώχειας. Στο σχολείο τα μαθήματα ξεκινάνε από τα βασικά. Στόχος είναι να προετοιμαστούν τα παιδιά, για να συνεχίσουν σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Όταν ξεκίνησε πέρσι το εγχείρημα, είχε 140 μαθητές.

 

Τώρα, τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς, όπως λέει ο ίδιος, κατάφερε να τους βάλει σε κανονικά σχολεία. Για να καταφέρει να κρατήσει το «σχολείο» του σε λειτουργία, ο Sharma, αφήνει για δυο ώρες την δουλειά του σε ένα εμπορικό κατάστημα στο Shakarpur, όπου τον αναπληρώνει ο αδερφός του και πάει να διδάξει. «Ο δάσκαλός μας, μας λέει πως για να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια, πρέπει να ανοίγεις το μυαλό σου και αυτό γίνεται μόνο με τη μόρφωση», είπε στην τοπική εφημερίδα ένας 15χρονος μαθητής του Sharma.

ΥΓ

Πώς την ονομάζουμε αυτού του είδους την εκπαίδευση; Χειραφετική, όπως έλεγε ο Freire.

Πώς ονομάζουμε αυτού του είδους το δάσκαλο; Πολιτισμικό ακτιβιστή, όπως έλεγε ο Mezirow.

Εμείς οι Δυτικοί, σε σαφώς πιο ευνοϊκές συνθήκες, τι πρόγνωση εμφανίζουμε για την έκβαση της παρεχόμενης εκπαίδευσής μας;

 

Ο χτυπημένος και (εμείς;) οι Άλλοι

Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος *

Θα σας πω πως έγινε.
Έτσι είναι η σειρά.

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
   δρόμο του έναν χτυπημένο.
Τόσο δα μακριά από κείνον
   ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε.

Τόσο πολύ λυπήθηκε
Που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να τον
   πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις

Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο

Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς
   να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με
   τους άρχοντες.

Άρχισε λοιπόν και κείνος

Από πάνω να χτυπά.

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας.

* Βακαλό, Ε., 2012. Ποιητές στη σκιά. Επιμ.: Γιώργος Μπλάνας. Αθήνα:Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Υ.Γ.
Αφιερωμένο σε αυτούς
που στοχάζονται φωναχτά και δρουν με θάρρος,
σε αυτούς που είναι διαθέσιμοι να μοιραστούν.
Καλή χρονιά σε όλους!